Dokuzuncu Hariciye Koğuşu

Bir kitabın daha sonuna geldik dostlarım. "AZ"ın büyüsünden kurtulmakta çok zorlandığım için haftasonu çabucak bitebilecek bir kitap okumak istedim. Dolayısıyla "Dokuzuncu Hariciye Koğuşu"nu biraz önce bitirdim. Peyami Safa, bence edebiyatımızın en değerli yazarlarından. Döneminin en güzel anlatımına sahip yazar olduğunu düşünüyorum. Daha önce onun 5 kitabını okumuştum, bu da 6. oldu. En beğendiğim kitabı açık ara farkla "Mahşer"dir. Size Stephen King'in "Mahşer" kitabının da ne kadar güzel olduğunu anlatmıştım. Sanırım kitabın adını "Mahşer" koyunca içerik de güzel oluyor çünkü ikisi de benim için çok değerli kitaplar.

Dokuzuncu Hariciye Koğuşu'ndaki en belirgin farklılık, ana karakterin isminin kitapta hiç yer almaması. Peyami Safa'nın kendi hayatından bir kesit olduğunu biliyorum ama içinde hiç Peyami isminin geçmemesi çok garip. Bence kitap tüm ilgi çekiciliğini burdan alıyor. Sonunu çok manasız buldum, sanki hiçbir sonuca bağlanmamış gibiydi. "-Haydi..." Kelimesiyle bitiyor. Sonrası yok. Arkası yarın der gibi bitirmiş. Bilemiyorum nasıl yorum yapacağımı. Edebi bir kitaptır, önemli bir eserdir, Peyami Safa'nın yazdığı tüm kitaplar zaten böyledir, alıp okumanızı tavsiye ederim. Bunu da , Mahşer'i de, Bir Akşamdı'yı da, Fatih Harbiye'yi de mutlaka okuyun. Peyami Safa'yı okuyun. Gerçekten güzel.

Bir sonraki çok haklı kitabımızda görüşmek üzere, sizleri seviyorum. Orada bir yerde yorum atmasa da bunları okuyan biri olduğunu hissedebiliyorum. Çok değerlisin dostum. Çok ama çok ...

Az

"Az dediğin, küçücük bir kelime. Sadece A ve Z. Sadece iki harf. Ama aralarında koca bir alfabe var..."
Bu defa bir farklılık olsun, kitabın arkasına yazdığım şeylerin fotoğrafını koyayım buraya. Hâlâ kitabın etkisinden çıkamadım da..

Not: Eğer fotoğraf net değilse üstüne basın netleşir.
Dipnot: Bu kitabı mutlaka okuyun.
Yerindibinot: Büyülendim.
Yerinyedikatdibinot: Kitaplar her zaman haklıdır.

Yeşil Gece

Merhaba benim güzel kitap kurdu kankilerim! Bugün, edebi bir eserle, Reşat Nuri Güntekin'in nur yüzüyle sizlerleyim. Şimdiye kadar Reşat Nuri Güntekin'in üç kitabını okumuştum. Bu da dördüncü oldu. Okuduklarım arasında en beğendiğim Çalıkuşu'ydu ama bu kitap da gayet güzeldi. Kitabın konusunu kısaca anlatmak gerekirse; toplumdaki din çatışması, önyargılar anlatılıyor diyebiliriz.

Kitabı okurken bir zaman sonra kopuyordum kitaptan çünkü beni çok fazla içine çekemedi. Gerek eski kelimelerden, gerekse fazla uzatılan cümlelerden dolayı kitaba yeterince odaklanamadım. Genel itibariyle kitabın içeriğini anlamış olsam da anlatmamı isteseniz sadece parça parça anlatabilirim. Lakin parçalar arasındaki ayrıntıları anlatamam.
Reşat Nuri Güntekin, edebiyatımızın çok önemli sanatçılarından. O yüzden onun eserlerini mutlaka okumalıyız, okumalısınız. Dediğim gibi ben en çok Çalıkuşu'nu zevk alarak okumuştum. Ama Yeşil Gece'yi de okumanızı öneririm. Edebi kültürünüz için mutlaka katkısı olacaktır. Kitaptan altını çizdiğim tek bir cümle var. O da, Basri Bey'in yakınması çok hoşuma gittiği için. O hâlde bu sözle yayınımızı bitirelim.

"Ulular ulusu Ya Rabbim! Şunların üç, beşini eksik yarataydın da kalan malzeme ile kafalarına biraz izan, yüreklerine biraz insaf sokaydın!"(Yeşil Gece/Basri Bey)

Aklınızdan çıkarmayın: kitaplar her zaman haklıdır.😉

Raif Cilasun'un İki Kitabı

Herkese Selamünaleyküm!
Ben geldim. Biraz önce Kutsal Çile'yi bitirdim, ondan önce de Bir Annenin Feryadı'nı bitirmiştim. Eğer dini kitap okumak istiyorum ama güzel kitap bulamıyorum diyorsanız ikisini de size tavsiye edebilirim. Tabii olumsuz yanlarını da söylemem gerek. Mesela Bir Annenin Feryadı'na bakınca ana karakterin feryat eden bir anne olduğu yanılgısına kapılabilirsiniz ama öyle bir şey yok. Başlıkla içeriğin pek alakası yok öyle söyleyeyim. Onun dışında iki kitap da güzeldi. Sadece altını çizebileceğim pek cümle bulamadım yani tabii ki güzel cümleler vardı ama bunlar özgün cümleler değildi. Hadisler, ayetler falan geçiyordu genelde. Sonuç olarak, dini kitap arıyorsanız okumanız gereken kitaplar bunlar diye düşünüyorum. Önce birini alın, beğenirseniz diğerini alırsınız çünkü ikisi de birbirine benzer kitaplar. Birini beğenmezseniz diğerini de beğenme ihtimaliniz neredeyse yok. Öyle işte. Kutsal Çile'den aldığım bir cümleyle bu yayını da bitirelim.

"İnsan nefsinin eseri değil, akıl denen cevherin sahibi olmalıdır."

Unutmayın, kitaplar hep haklıdır..